AVC

ตามชื่อกระทู้เลยครับ. .

พอดีเพิ่งดูหนังเรื่อง "ยอดมนุษเงินเดือน" จบก็เลยมานั่งๆคิดว่า ถ้าเราจบมหาลัยแล้วชีวิตจริงเราจะเหมือนกับในหนังหรือเปล่า

รู้สึกชีวิตในหนังค่อนข้างไม่ตรงกับชีวิตที่ เราเคยคิดไว้เท่าไรเลย

แล้วชีวิตหลังจบ/ทำงาน ของเพื่อนๆพี่ๆ เป็นไงกันบ้างครับ. .

 :D :D :D

http://www.avcollectors.com/board/index.php?topic=170250.0

กระทู้นี้เลยครับตามนั้นเด่ะๆ ในกรณีเอกชนแต่ถ้ารัฐบาลก็ต้องเพิ่มไปอีกข้อคือ

นายสั่งอย่างไรต้องทำอย่างนั้น ขืนไปเถียงแม้ว่ามันจะถูกต้องคุณก็แป๊กอยู่งั้นแหละไม่โตไปไหน

ปล.มิตรภาพในหนังมันออกแนวเวอร์ไปนิดนะของจริงไม่มียอมทำเพื่อคนอื่นขนาดนั้นหรอก กรณีลงจากรถมาปิดไฟก็ไม่มีในชีวิตจริง

หางาน ตกงาน อกหัก เป็นหนี้  มีเเฟน  เข้าโรงบาล  คงมีเท่านี้ชีวิตผม

เดี่ยวจะไปดูหนัง เเล้วจะมาวิจารณฺ์บ้าง คงไม่เหมือนหรอก เพราะคงไม่มีใครเอาชีวิตผมไปทำหนัง  มันฮาเกิน

เรื่องนี้ผมดูผมไม่ค่อยฮานะครับ  แต่ชอบมากมันโดนจริงๆ  หนังเขาตีแพร่ชีวิตพนักงานเกือบครบทุกจุดเลยครับ

มีทั้งพวกรักองค์กรประจบเจ้านายเพื่อความก้าวหน้า มีทั้งพวกรักเ้พื่อนฝูงด่าบริษัท มีทั้งพวกมีแบบแผนอย่างที่พี่ติ๊กเล่น  มีทั้งพวกชอบอิสระทำงานเอามันส์อย่างน้องนางเอก

ซึ่งเขาก็วางบทได้ดีนะครับ ว่าพวกชอบอิสระกล้าแสดงออกส่วนมากจะเป็นเด็กเส้นหรือไม่ก็พวกที่มีฐานะทางบ้านรวย

บริษัทแบบในหนังยังถือว่าดีนะครับ เพราะพนักงานมีหลายรูปแบบ

ตัวผมได้ทำงานที่แรกเจอบริษัทประเภทพวกรักองค์กร เชิดชูบริษัททั้งออฟฟิตเลย ทำที่นี่ระเบียบเยอะโคตร สุดท้ายต้องครับ เงินเดือนน้อย โบนัสไม่มีอีก 

มาบริษัทที่สองเงินเดือนเยอะมากแต่เจอเจ้านายประเภทเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่ลูกน้อย เวลาไปพรีเซนงานต่อบอร์ดผู้บริหารชอบพูดผมทำอย่างโน้นอย่างนี้  ไม่เคยใช่คำว่า พวกเราหรือทีมเลยสักครั้ง แต่เวลางานออกมาไม่ดีก็รีบควานหาลูกน้องในทีม เอาเข้ามาว่าโชว์ต่อหน้าผู้บริหารเลยครับ

ผมยังไม่เคยโดนว่าโชว์ในห้องประชุมหรอกครับ แต่ผมก็ลาออกดีกว่า คือไม่อยากทำงานให้คนแบบนี้ครับ

จนมาเจอบริษัทที่สามเป็นบริษัทใหญ่ แต่ได้เงินเดือนน้อยกว่าบริษัทที่สอง แต่ผมชอบมากและทำมาจนปัจจุบันนี้ ที่ชอบเพราะบรรยายกาศในออฟฟิตดีมากๆ

เฮฮา ปาร์ตี้ หัวหน้าก็คล้ายๆแบบพระเอกอย่างพี่ติ๊กเลยครับ แต่พอดีหัวหน้าผมเป็นผู้หญิง แม้อายุจะ 48

แต่เขาเป็นกันเองกับลูกน้องมากๆ ไม่เคยว่าลูกน้อง มีแต่ใช้คำพูดให้คิดหรือแนะนำให้เราเข้าใจ  และไม่เคยอวยบริษัท

ถ้าเจองานด่วนแบบในหนังเขาจะขอประชุมแล้วถามคนในทีมตรงๆว่าไหวไหม ถ้าไม่ไหวพี่จะไปคุยกับผู้บริหารให้

แบบว่าเขาเป็นคนดูแลคนในทีมดีมากๆ และชอบไปงัดข้อกับฝ่ายบริหาร วันเกิดลูกน้องทุกคนในออฟฟิตแกก็พาไปเลี้ยงตลอด

ทำที่นี่มา 3 ปี เงินเดือนดีขึ้นเรื่อยๆ แต่โบนัสเยอะมาก  จะว่ามีความสุขก็อาจจะได้เพราะรู้สึกว่าที่ออฟฟิตคือบ้านไปแล้ว

แต่พอเวลาเราเดินทางไปทำงานทีไร ขึ้นรถไฟฟ้าทีไร เรารู้สึกเบื่อๆ ชีวิตยังไงไม่รู้ครับ พอดูหนังคำพูดนางเอกตอนสุดท้ายมันโดนจริงๆ

ผมก็คิดเหมือนกันครับ และผมก็เป็นคนชอบอิสระ แต่ไม่มีตัง คงอาจจะทำงาน 5-6 ปีเก็บเงินแล้ว หาอะไรทำที่เราอยากทำดีกว่า

ส่วนชีวิตหลังจบมหาลัย ก็คือ เพื่อนหายหมดครับ ไม่ใช้ว่าผมเป็นพวกทิ้งเพื่อนนะครับ เรียนจบกันปีแรกๆ อาจนัดรวมตัวได้ แต่พอหลังๆ เริ่มไม่ว่างเยอะขึ้น ผมอะว่างตลอดแต่เพื่อนบางคนติดภาระหรือเหนื่อยกับการทำงานก็ไม่อยากรวมพล แต่ส่วนมากจะรวมตัวได้ก็งานแต่งเพื่อนแระคร้าบ

ปล. ผมทำงาน มา 6 ปีได้แล้วครับ ส่วนใครเป็นมนุษย์เงินเดือนหรือขี้ค่าบริษัท มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังบ้างนะคร้าบ

สิ่งที่ทุกบริษัทไม่อยากให้มีหรือเกิดขึ้นคือ กลุ่มสหภาพแรงงาน หรือ กลุ่มสหภาพพนักงงาน

เพราะจะโดนเรียกร้องหลายๆเรื่องและที่สำคัญคือการเรียกร้องเรื่องเงินและมันจะไปตัดกำไรของบริษัทครับ

บริษัทไหนมีแล้วถือว่าโชคดีต่อพนักงงานมากๆเลย

ส่วนบริษัทไหนไม่มี ใครจะริเริ่มเป็นแกนนำ ส่วนใหญ่โดนกำจัดทิ้งมันหมดคร้าบ

ชีวิตหลังจบมหาลัยมีหลายแบบขึ้นอยู่กับทางเดินของแต่ละคน

บางคนจบมาไม่เคยทำงานบริษัทเลย ก็จะมีมุมมองอีกแบบหนึ่ง
บางคนกลับไปช่วยงานที่บ้าน เพราะมีบริษัท พวกนี้จะมุมมองเป็นเจ้าของกิจการจริงๆ มีการขวนขวายหาทางขยับขยายตลอด
บางคนเรียนมาแบบนึง ไปๆมาๆ ไปทำงานอีกแบบนึงซึ่งแทบไม่เหมือนเดิม

ส่วนพวกที่ทำงานบริษัท สภาพก็คล้ายๆกับในหนังแหละครับ แต่ในหนังแสดงออกชัดเจนเกินไปหน่อย
อย่างพระเอกในเรื่องนั้น เป็นคนที่มีเป้าหมายในชีวิต คนพวกนี้มักจะเติบโตในสายงานครับ
แต่ถ้าทำๆไปงั้นๆ ก็จะไม่ค่อยไปไหน แต่ก็ขึ้นอยู่กับหลายๆอย่างด้วย

ผมทำงานมาประมาณ 14-15 ปีแล้ว รายได้จาก 5 หลัก เป็น 6 หลักต่อเดือน แต่คุณทราบมั้ยว่าความเครียดมันมากขึ้นจริงจัง
คนที่คิดอยากจะได้เงินเดือนสูงๆ แต่ไม่มีความรับผิดชอบนั้น มีเยอะมาก พวกนี้จะมีทัศนคติแง่ลบในการทำงาน
ใครทำงานได้เงินดี และมีความสุข ถือว่าโชคดีมากๆครับ
ในหนังนั้น พระเอกยังไม่เจอคู่ปรับนะครับ ในชีวิตจริง ยังมีคนที่คุณต้องงัดข้ออีก

ต้องลองดูครับ แล้วจะรู้ว่าเป็นยังไง

ตอนจบมาใหม่ๆไปสมัครที่บริษัทมาหลายที่ แต่ไม่ถูกใจรวมทั้งไม่ได้เงินเดือนตามที่ตั้งไว้ เลยตัดสินใจทำธุรกิจค้าขายต่อจากที่บ้าน แต่ต้องเริ่มจากการเป็นลูกน้อง แต่เงินเดือนดีกว่า เจอคนมากหน้าหลายตาดีบ้างร้ายบ้าง ได้แลกเปลี่ยนความคิดกัน                     ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ แต่ถ้าวันนึงผมรู้สึกเบื่อก็อาจจะกลับไปทำงานบริษัท 

ขอบคุรสำหรับ ทุกคนที่แชร์ประสบการณ์ กันครับ ได้รู้อะไรเยอะเลยแห้ะ : )

ตอนจบใหม่ๆ ผมก็ไปสมัครงานเป็นมนุษย์เงินเดือนครับ  ทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำ หาความรู้เข้าตัวให้มากสุดแบบว่าชีวิตมีแต่ทำงานครับ  จนเจ้านายไว้วางใจ  พอได้ 3 ปี ผมก็ลาออกมาทำงานที่บ้านครับเป็นธุรกิจในครอบครัว  อยากบอกว่าที่ว่าทำงานหนักๆแล้วพอทำของตัวเอง  ยิ่งหนักกว่าครับต้องทำทุกอย่างครับ  เงินก็ของเรา  ปัญหาก็ต้องแก้เอง  แต่ก็ภูมิใจครับมันเป็นของเรา 

ผมว่าไม่ว่าจะเป็นมนุษย์เงินเดือนหรือเจ้าของกิจการก็ไม่แตกต่างกันมากหรอกครับ  ต้องมีความรับผิดชอบ แล้วชีวิตจะก้าวไปข้างหน้าด้วยดีครับ

จบ  มหาลัย  จากการเรียน ไม่ใช่ว่า  เป็น  เรีนยนรู้สุดท้ายนะครับ

มนุษย์เกิดมาทุกคน  ไม่ว่าจะมีปริญญา  หรือไม่มี

ต้องมีการเรียนรู้ ตลอดชีพ  จนวันตาย


อย่าไปยึดถือ  ว่า  จบ  ปริญญา  ว่า เก่ง  ไม่ใช่นะครับ


เเค่  อกหัก ในรั้ว  มหาลัย  โดดตึกตาย  สงสารพ่อเเม่ ที่เลี้ยงดู 

จบมาผมก็ไปสมัครครับแต่ไม่ได้เลย เลยมาทำงานคาร์แคร์ของที่บ้าน
ก็เริ่มจากเป็นเด็กล้างรถเลย ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยแรกๆก็คิดนะว่าทำไมเราต้องมาทำอะไรแบบนี้วะ
คิดๆไปก็รู้เลยว่าเพราะเราแม่งไม่ตั้งใจเรียน ไม่คิดซักทีว่าเราอยากทำอะไรอยากเป็นอะไรกันแน่
พอจบมาเลยเคว้งแล้วไม่รู้จักตัวเองเลย

แถมบุคลิกผมก็แย่ คือเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่น ไม่ค่อยมั่นใจตัวเอง ยิ่งแย่ไปใหญ่ แบบนี้ต่อให้มีทักษะ แต่ปรับตัวเข้ากับการทำงานไม่ได้ ก็ที่ไหนก็คงไม่รับ

มาทำตรงนี้ก็ทำให้ได้รู้อะไรมากครับ ผมกะจะนับ1ใหม่ แล้วตั้งตัวให้ได้ซักที ทำงานคาร์แคร์บางทีก็เบื่อครับ แต่ก็ได้เจอคนเยอะ ลูกค้าหลากหลาย แล้วเรามาทำงานตรงนี้เลยต้องปรับตัวให้ได้ จนตอนนี้ผมไม่ค่อยกลัว ประหม่า หรืออายคนแล้วครับ มั่นใจตัวเองมากขึ้น กะว่าจะทำที่นี่ไปอีกซักพักแล้วจะออกไปลุยข้างนอกบ้างแล้ว หรือไม่ก็ทำที่นี่ต่อ เพราะร้านยังเติบโตได้อีกกะช่วยให้ได้มากที่สุด

ทำอะไรก็ทำไปเถอะ งานการสมัยนี้ไม่ใช่ว่าหากันง่ายๆ  เเรงงานต่างด้าวก็เยอะ  เด่วนี้มันถึงขั้นจ้างปวสจากต่างประเทศกันเเล้ว
ไม่รุ้จะยิ้ม หรือ อะไรดี กับประเทศนี้ครับ  คนในประเทศตกงานตรึม เเต่มีจ้างเเรงงานต่างด้าวถึงขั้นปวส อีกหน่อยคงเเรงงานต่างด้าวป.ตรีป.โท เหมือนทีญี่ปุ่นมันทำกับคนไทย ตามนิคมต่างๆ