เคยคบกะใครนานๆแล้วต้องเลิกกันมั้ย?

ผมก็เป็นอยู่เหมือนกันตอนนี้ เคยคบกันมาเกือบ 7 ปีแล้วไม่เคยเห็นหน้ากันเลย แถมรู้จักกันหลังจากที่ผมเพิ่งแต่งงานมีแฟนไปแล้ว2ปี แต่เราคิดว่าเป็นพรมลิขิตมั้งตอนรู้จักกันครั้งแรกน้องเขาบังเอิญโทรหาผิดคน แล้วหลังจากนั้นผมกับน้องเค้าก็สานสัมพันธ์โทรหากันตลอด แต่3ปีแรกแค่โทรหากันแบบนานๆที เพราะผมรู้ว่ายังไงน้องเค้าเด็กกว่าเรา แถมที่บ้านฐานะดีกว่าเราอีก น้องเค้าคงไม่สนใจคนบ้านนอกโลโซอย่างเราหรอก ผมเลยไม่ได้คิดอะไรจิงจังมาก แต่ผมเพิ่งมารู้ตอนปีที่5 วันที่น้องดเค้าตั้งใจโทรมาบอกความรู้สึกดีๆในวันวาเลนไทน์ แต่ผมไม่ได้รับสาย เพราะผมมัวแต่อยู่กับแฟน (เพราะผมแอบใช้โทรศัพท์อีก1เครื่องเก็บซุกไว้) น้องเค้าเสียใจและโกรธผมมากที่ไม่ยอมรับสาย เธอโกรธผมไปหลายเดือนโทรไปไม่ยอมรับสายเลย ผมได้แต่ส่งข้อความไปขอโทษไปอ้อนวอน ส่งเพลงไปให้ ผมยอมทำแบบนี้ทั้งๆที่ผมมีความลับกับเธออยู่ แต่ผมไม่กล้าบอกน้องเค้าผมหลอกเพราะรัก ผมรักน้องเค้าไม่อยากให้น้องต้องเลิกคบกัน ผมท้อไปพักหนึ่งจนผ่านไปเกือบปีขึ้นปีที่6น้องเค้าโทรกลับมาหาผม ผมเลยได้คุยกับน้องเค้าต่อ (แต่คิดอยู่ในใจว่าที่เธอหายไปเธอมีคนอื่นไปแล้วหรือเปล่า)แต่การที่คบกันแบบที่ผมมีครอบครัวแล้วมันมีปัญหาอยู่ตรงที่ผมไม่ค่อยมีเวลาคุยกับน้องเค้าทุกคืน ผมจะโทรไปก็ต่อเมื่อมีโอกาสตอนที่เมียผมหลับแล้ว แต่บ้างครั้งน้องเขากลับเป็นฝ่ายโทรหาผมบ้างผมไม่ได้รับ จนสุดท้ายน้องเข้าสงสัยว่าเรามีใครแล้วหรือเปล่าถ้ามีก็บอก น้องเค้าเด็ดขาดและเป็นผู้ใหญ่ขึ้น (ในใจผมคิดอยากให้น้องคิดยอมรับแบบเพลงของจินตรา พูลลาภ ที่ยอมรักกันแบบรักกันมากจนยอมเป็นเมียย้อย)จนทุกวันนี้น้องเขาเลิกคบแบบไม่ยอมรับสายโทรศัพท์ผมเลย ผมจะทำไงดี ผมเชื่อว่าแน่นอนหลายท่านบอกว่าเลิกกับน้องเขาไปเหอะเพราะเรามีครอบครัวแล้ว แต่ผมเชื่อว่าผู้ชายบางคนก็ยังนิยมการมีเล็กมีน้อยอยู่ แต่แน่นอนเราไม่ทิ้งเมียคนแรกของเราหรอก แต่บางครั้งเราต้องการมีผู้หญิงไว้คุยนอกบ้านนอกภรรยาบ้างไม่ใช่เหรอ เวลาเมียเราขี้บ่น ขี้หงุดหงิดบ้าง ผมควรวางตัวอย่างไรดี ตราบใดที่ผมยังเสียดายน้องเค้าตรงที่บังเอญรู้จักกัน แถมยังคบกับแบบไม่เห็นหน้ากับมาจนเกือบ7ปีแล้ว ยังเว้นว่าน้องเค้าตัดใจไปคบชายอื่น นั่นแหละผมจะยอมละทิ้งไปเลย เพียงแค่ขอจากกันด้วยดีเท่านั้น สุดท้ายนี้ผมขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านข้อความของผม