สืบเนื่องจาก"สวิงกิ้ง ตีสิบ"!?

เรื่องบาปเรื่องอะไรนี่ มันเป็นกุศโลบายของสิทธัตถะในการสอนศาสนา เนื่องจากพอแยกคนออกตามความสามารถในการรับรู้เรียนรู้แล้วก็มีอยู่ 4 พวก แต่ละพวกก็จะมี"จริต"ที่จะเรียนรู้รับรู้แตกต่างกันไป

บางกลุ่มแค่ฟังเลคเชอร์อย่างเดียวก็รู้หมด เช้าใจทันที เช่น อัญญาโกณทัญญะ หรือบรรดาเด็กเรียนเก่งๆ ทั้งหลาย แต่กลุ่มถัดมา ก็ยังจัดว่าดี ถือว่าเรียนรู้ได้ดี แต่อาจต้องมีการยกตัวอย่างกันหลากหลายหน่อย ใช้เวลานิดนึง

แต่สองกลุ่มที่เหลือนี่แหละคือปัญหา เพราะรับรู้ค่อนข้างยาก ต้องทั้งอธิบาย ทั้งยกตัวอย่างกันยาว ก็เลยมีการหลอกล่อกันเยอะหน่อย

ต่อมาพอสิทธัตถะตายลง สาวกก็กลัวว่าพุทธศาาสนาท่ามกลางฮินดูนี่ จะไปไม่รอด เลยมีอุบายในการเชื่อมโยงศาสนาที่เป็นอเทวนิยมแท้ๆ เป็น Pure Science แท้ๆ มาผสมผสานกับเทวนิยมแบบฮินดู จนสิทธัตถะเกิดปุ๊บเดินได้ปั๊บทำกันในที่ลับๆ เพื่อให้กลมกลืนกับความเชื่อในยุคนั้น

ที่ตามมาก็เลยมีนรก สวรรค์ มีนิพพานมีอะไรต่อไรมากมาย เพื่อเป็นตัวล่อให้คนส่วนใหญ่ได้จับต้อง "พุทธ" ได้มากขึ้น นิกายต่างๆ ก็ปรากฏขึ้น

บาปบุญก็เลยมีตามมานั่นแหละ

ส่วนการสวิงอะไรนี่ ตราบใดที่เค้าไม่ได้ทำร้ายใคร ไม่มีอันตรายกับใคร ไม่ได้เบียดเบียนใคร ไปทำกันในที่ลับ ก็ไม่เห็นจะต้องไปวุ่นวายอะไร เพียงแค่เค้าทำไม่เหมือนกับคนอื่น ไม่ได้หมายความว่ามันเลวร้ายไปหมด

ต้องย้อนถามไปว่า สื่อมาเผยแพร่เรื่องนี้ แล้วยังไงต่อล่ะ สื่อจำเป็นต้องเผยแพร่ทุกเรื่องให้สาธารณะรับรู้หรือไม่
สื่อควรมี "วิจารญาณ" ในการนำเสนอเผยแพร่หรือไม่ สื่อควร "ทบทวน" ความมีจรรยาบรรณของตนเองหรือไม่
ควรมีใคร "ตรวจสอบ" การทำงานของสื่อหรือไม่

สื่อควรแสดง "ความรับผิดชอบ" ต่อผลกระทบต่อสาธารณะจากการนำเสนอของตนเองหรือไม่