AVC

ตามนั้นครับ พอดีมีโอกาสไปคุยกันนักเขียนมือสมัครเล่นท่านหนึ่ง
ซึ่งก็ได้ฟังท่านพูดประโยคนี้ขึ้นมา ท่านบอกอีกว่า"ขอแค่ไม่เขียนนิยายที่เข้าข่ายหมิ่นประมาท
หรือลอกงานเขียนคนอื่นก็ใช้ได้แล้ว จะให้นางเอกฆ่าพ่อตัวเอง พระเอกเอกฆ่าคนแล้วเอาเลือดมาชิมเล่น นางร้ายจับคนไปทรมานเป็นร้อยคน ความรักต้องห้ามระหว่างพี่น้อง ก็เขียนได้ แค่ตีพิมพ์ยากแค่นั้น
แต่มันก็เป็นสิทธ์ของคุณที่จะเขียน ถ้าไม่ลอก ไม่หมิ่น ก็คือไม่ผิด คนอ่านเขามีวิจารณญานอยู่แล้ว"
ผมฟังท่านพูดแล้วก็เห็นด้วยนะ งานเขียนนี่ก็ต้องเป็นสิทธ์ของนักเขียนสิ สังคมไม่ได้มานั่งช่วยเป็นที่ปรึกษาตอนเขาคิดพล็อต หรือลงมือส่งสำนักพิมพ์นี่ ก็ไม่น่าจะตำหนินักเขียนว่าไม่จรรโลงสังคมนะ
แต่มองอีกมุม ถ้าเปิดกว้างตรงนี้มากไป อาจเป็นการสร้างกระแสที่น่ากลัวก็ได้ ท่านคิดยังใงกับประเด็นนี้ละครับ?

งานศิลปะมันเป็นสิทธิ์ของศิลปินครับ ว่าจะเสนอผลงานอะไร ไม่มีผิดไม่มีถูก
แต่ถ้าเป็นผมผมจะสร้างงานที่จรรโลงสังคม และมีประโยชน์กับคนหมู่มากดีกว่า

สำหรับผมแล้วแค่ไม่ลอกผลงานคนอื่นมา จะเขียนโหด โรคจิตแค่ไหนผมก็รับได้หมดและนะ แต่ก็คงไม่พ้นมีพวกรับไม่ได้มาวี๊ดว๊ายอีก ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของงานเขียนละนะ
แต่ส่วนตัวแล้วอยากให้เพลาๆแนว ตบตีแย่งตัวผู้กันมั่ง เอียนมากแล้วแนวนี้กับละครหลังข่าวทั้งหลายแหล่

งานเขียนก็เป็นสิทธิ์ของนักเขียนอย่างที่คุณบอกแหละครับแต่บางทีจะให้จรรโลงสังคมมันก็ขายไม่ค่อยได้ไงครับ

ส่วนเรื่องการไม่ลอกผลงานมาอันนี้ก็สนับสนุนอยู่แล้วครับ เดี๋ยวนี้งานนิยายดีๆมันน้อยลงเรื่อยๆแล้วครับ

ในฐานะที่เป็นหนอนหนังสือ  ผมบอกเลยว่าไอ้งานเขียนสนองนี๊ดที่ว่าตีพิมพ์ยากเนี่ยไม่จริงเลย

ถ้าคุณไม่คลุกคลี คุณจะไม่มีทางรู้เลยครับว่า หนังสือนิยายบางเล่ม คนเขียนเป็นผู้หญิง แต่สัปดนกว่าผู้ชายเขียนเยอะ

มันฉาบด้วยปกภาพวาดแบบการ์ตูนญี่ปุ่นน่ารักๆ แต่ไส้ในเป็นแนวเกย์(บอยเลิฟ ชายรักชาย ได้เย๊บกับชาย) แนวนางเอกแร้นแค้น

(โดนเย๊บตั้งแต่พระเอกยันตัวร้าย)  หรือไม่ก็นิยายแปลจากญี่ปุ่นที่ไม่ว่าจะแนวพี่น้องท้องชนกันหรืออื่นๆ

เยอะแยะไปหมดครับ  เพียงแต่มันไม่มีหน่วยงานที่จะกรอง จะตรวจสอบของพวกนี้  นิยายมีเป็นพันเป็นหมื่นเล่ม

เจ้าหน้าที่มีกี่สิบคนครับ  ผมว่าเขาไม่ได้มานั่งอ่านทุกเล่มตั้งแต่แรกจนจบแน่ๆ เพราะงั้นนิยายขายเซ็กซ์มันเลยแฝงในร้านหนังสือ

เยอะแยะไปหมด  แต่ผมเรียกนิยายที่ผู้หญิงเขียนแนวชายรักชายว่า วรรณกรรมขยะนะครับ ไม่สร้างสรรค์แถมวิตถารอีก

ญี่ปุ่นที่ว่าเละเทะ ทำหนังโป็ขาย  ขายยังขึ้นป้ายห้ามเด็ก 18 ซื้อ  ใครขาย  เข้าคุกจิง  เซนบางเกินไป  เข้าคุกจิง เอาเด็กต่ำว่า 18 มาเล่น เข้าคุกจิง   เเต่บ้านเรา  อะไรๆก็ให้เป็นวิจารณาณของคนดูเองหมด   เพราะมันง่าย ไม่ต้องรับผิดชอบ  รับเเต่เงิน

อ่อ ผมก็คุยกับนักเขียนบางคน เขาก็ประมาณนี้แหละครับ ต้องการเขียนอะไรก็ได้
บางครั้งก็จะเอาถึงขั้นไม่สนใจกฎเกณฑ์สังคม ความเหมาะสมเลยก็มี

แต่จริงๆแล้ว ในสังคมมันตีกรอบความถูกต้องไว้ตลอด บอกว่าควรลุกให้คนแก่นั่งนะ ควรต่อคิวซื้อของนะ
แล้วทำไมเวลาเป็นเรื่องแต่ง จะต้องยังไงก็ได้ตามใจคนแต่ง
มันก็คงไม่ถึงขั้นต้องมีกฎเกณฑ์ในการเขียนหรอก แต่เรื่องพวกนี้ผมว่ามันต้องรับผิดชอบสังคมบ้าง