AVC

ตามหัวข้อเลยครับ
-ที่ผมไม่เคยลืมเลย  ผมเคยเตะแม่มาก่อน ตอนประมาณ10ขวบผ่านมา24ปีแล้วละ แม่ตีผมเจ็บมากเพระซนมากตอนนั้นก็เลยเตะแม่ไปหนึ่งทีแรงๆที่ขาเลยแล้ววิ่งหนีไป  เชื่อมั้ยครับตั้งแต่นั้นแม่ไม่ตีผมอีกเลย  ตอนโตมารู้สึกผิดและบาปมากยังอยู่ในความทรงจำตลอด จนตอนนี้ยังไม่เคยกราบขอโทษแม่เลยไม่กล้าพอ  ได้แต่ทำความดีให้พ่อกับแม่เป็นการขอโทษ
-เอาไม้ไล้ตีหลังไก่จนตาย-ตีหลังหมา-ตอนเป็นเด็ก  .ทุกวันนี้เจ็บหลังและขาไม่หายเลย  -กรรมมีจริงนะครับเด็กๆวัยรุ่นน้องๆที่อ่านขอให้ทำความดีไว้นะครับกรรมจะใด้ไม่มาเอาคืน

เคยครับ บาปสุดๆ ฆ่าหนู แบบว่า เอากรงดัก

ฆ่าด้วยความแค้น และสำนึกบาปในเวลาเดียวกัน

เนื่องจาก มันดันวิ่งเข้ามาในห้องแล็บ แล้วหาไม่เจอ เคาะก้อแล้ว รื้อก้อแล้ว มันไม่ยอมออกมา คือ ถ้ามันออกมา ก้อจะไล่มันไปไกลๆ

ด้วยกลัวว่า มันจะกัดข้าวของในแล็บเสียหาย

ไม่รู้ทำไง เลยหากรงมาดัก อาทิตย์กว่า จนมันติดกรง

เลยสังหาร พร้อม ฌาปณกิจไปในตัว ด้วยน้ำมันรอนสัน

เผาไปก้อสงสารไป รู้สึกบาปในใจ ก้อขอโทษ ขออโหสิกรรม

บอกกับมันว่า เกิดชาติหน้า อย่าเกิดเป็นหนูอีก

กระทั่งทุกวันนี้ นึกขึ้นมาก้อยังรู้สึกเสียใจ

เคยฟังท่าน ว.วชิรเมธี เล่าให้ฟังว่า

คนที่ ทำบาป แบบ รู้ กับไม่รู้ว่าเป็นบาป

ใครจะบาปหนักกว่ากัน

หลายคนมองว่า คนที่รู้แล้วยังทำ น่าจะบาปหนักกว่า

แต่ตรงกันข้าม กลับเป็นคนที่ ทำโดยไม่รู้ว่าบาป

เนื่องจาก จะทำบาปไปทั้งกายและใจ เพราะคิดว่าไม่บาป

ผิดกับคนที่ ทั้งที่รู้ว่าบาปแต่ยังทำ

อย่างน้อย ทำบาปแค่เพียงกาย แต่ใจยังเกรงกลัวและละอายต่อบาปที่ทำลงไป เพราะรู้ว่า สิ่งที่ตนทำนั้นเป็นบาป

เช่น คนที่ ยิงนกด้วยความสนุกคะนอง โดยที่คิดว่าไม่บาป

กับคนที่ ตั้งใจยิงนก เพื่อนำไปเป็นอาหาร โดยรู้ว่า การฆ่าสัตว์เป็นบาป แต่มีเหตุจำเป็น และสำนึกอยู่ว่าได้ทำบาปลงไป

คนที่ยิงนกด้วยความคะนอง จะบาปหนักกว่า และกรรมจะตามสนองในชาตินี้

ลองดูเคสตัวอย่าง ละครบันทึกกรรม กรรมลิขิต หรือ อะไรจำพวกนี้ได้

ส่วนมาก จะเป็นพวก ทำบาป โดยคิดว่าไม่บาป และไม่มีความละอายต่อบาปแทบทั้งนั้น กว่าจะรู้ตัวก้อถูกกรรมตามสนองแล้ว

ฟันผู้หญิงแล้วท้อง แต่เขาไม่อยู่ให้เรารับผิดชอบ

ยุุ้งกับมด ทุกวัน

ชอบเล่นกับสัตว์แล้วเผลอทำมันตาย

 [ง่ะ]

พวกคุณแมนมากที่กล้ามาสารภาพ
ผมยังไม่กล้าเปิดเผยเลยครับ

เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดี  แต่พอคนมารู้ความเลวที่เราปิดไว้ เราถึงพึ่งรู้ว่าเราเป็นคนเลว
เรียกว่าเลวจนไม่รู้ตัวเอง

3 ปีมาแล้ว ที่คิดว่าตัวเองเป็นคนขึ้น ไม่เคยคิดจะทำอะไรๆเลวอีกตลอดชีวิต

อาจไม่ได้เรียกว่าชั่วเท่าไหร่นะ แต่ก็รู้สึกแย่ๆ มาตลอด..

คือตอนเด็กๆ ชอบฆ่ามดมากเลย บ้านมีต้นมะม่วงมันจะมีมดแดงเยอะก็จะชอบเอาไม้มาตีตายคาต้น กลิ่นกรดฟอร์มิกแรงจนฉุนจมูก จับมันมาดึงแขนดึงขาออก มาลอยน้ำเล่นให้มันจมน้ำตาย เป็นต้น..

มาถึงตอนนี้ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ พยายามหัดว่ายน้ำก็ว่ายไม่ได้ซักที ทำอะไรก็มีอุปสรรค ต้องอดทน (อาจเพราะฆ่ามดงาน) มันรู้สึกติดตัวมาตลอด พอโตขึ้นรู้ความนี่ไม่เคยฆ่าตัวอะไรอีกเลย ยกเว้นยุงมากัด..

ชอบฆ่าสัตว์ตอนเด็กๆครับ

มด กิ้งก่า

แต่โตมา มีเมตตามากขึ้น จึงเลิกฆ่าสัตว์

รู้ึสึกดีมากๆครับกับกระทู้นี้ ไม่ใช่เรื่องอายในการสารภาพผิด เหมือนเป็นการทบทวนตัวเองว่าเราได้ทำอะไรลงไปบ้าง
และเตือนสติตัวเองว่าจะไม่ทำอีก

ที่ผมคิดว่าบาปที่สุดคงเป็น เถียงพ่อเถียงแม่ เคยด่าพ่อด่าแม่ด้วยครับ แต่ตอนนั้นตอนเด็ก ผมทำไปโดยไม่รู้ตัวจริงๆ
มันมาจากอารมณ์ล้วนๆ และผมมักจะรู้สึกผิดตลอด หลังจากที่ทำลงไป เพราะสิ่งที่เค้าว่าเค้าด่าเรา เค้าเป็นห่วงเราจริงๆ
ผมเคยคิดนะว่า ทำไมพ่อแม่ผมถึงไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่น แม่ผมไม่มีไรหรอกครับ
แต่พ่อผม มัก ว่าผม ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ มันทำให้รู้สึกกดดันน่ะ หรือบางทีฟังคนอื่นมากกว่าผมที่เป็นลูก
ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจแล้วก็โกรธมากๆ แต่คงเป็นเพราะว่า ทะเลาะกันมามากเลยเข้าใจกันมากล่ะมั้งครับ ร้อนกับร้อนมีแต่พัง
ผมเลยใจเย็นๆแล้วพยายามพูดกับเค้า จนเดี๋ยวนี้เค้าเปลี่ยนไปเยอะ



สิ่งนึงที่อยากบอกครับ
พอเราโตขึ้นเราอายที่จะแสดงความรักต่อกัน การกอดพ่อแม่ หรือบอกรักพ่อแม่ ผมว่าไม่ใช่สิ่งที่น่าอายนะ
ผมอยากให้ทุกคนกอดท่าเถอะครับ บอกเค้าไปว่ารักเค้ามากแค่ไหน เท่านี้เค้าก็คงมีความสุขที่สุดแล้ว
ผมไม่อยากให้ทุกคนท่รู้สึกเสียดายหรือเาียใจทีหลัง ที่ตอนมีโอกาสแล้วแต่เรากลับไม่ได้ทำ
ตอนนี้ยังมีโอกาส อยากให้ทุกคนบอกรักกัน กอดกัน พูดคุยกันมากขึ้น และคุณจะรู้ว่า คุณมีความสุขมากแค่ไหน


ความสุขไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอกครับ มีอยู่ใกล้ๆเรานี่เอง  [ยิ้ม]

เป็นกระทู้ที่ดีนะครับคิดคล้ายๆหลายท่าน   การที่จะบอกกล่าวเล่าสู่กันฟังในเรื่องที่ไม่ดีในอดีต 
บางทีมันทำให้เราได้ย้อนกลับไปช่วงเวลานั้น  เพื่อทบทวนและรู้สึกสำนึกในสิ่งที่เราผิดพลั้งไป 
อาจนำมาแก้ไขและสอนใจเราได้.........

ผมเคยเถียงแม่ตอนเด็กๆ  บางทีก็แรงเลยอาจจะคิดในใจเพียงไม่ได้พูดไป  ถึงตอนนี้ผมรักแม่มากๆๆ และ
เข้าใจเลยว่าทำไมเค้าถึงด่าเราดุเราเตือนเราเสมอๆ เมื่อครั้งที่เราทำผิด 

ผมเคยขโมยกระเป๋าตังค์เพื่อนสมัยเรียน  เคยแอบหยิกเด็กในเนอสเซอรี่มันร้องเสียงดังรำคาญครับ   เคยแอบหยิบผ้าอนามัย
ที่ยังไม่ได้ใช้ของเมียลุงมาแกะดู   เคยเป็นเกรียนคียบอร์ด  ตอนนี้เบาๆลงไปเยอะเพราะใจเย็นขึ้น

ผมว่าเป็นกระทู้ที่ดีมาเลย ทำให้เกิดแรงบัลดลใจ ให้ทำในสิ่งที่ดีๆ ตามมาครับ

เอาเป็นถ้านึกถึงควา่มเลวอะไรได้ก็จะเอามาเล่าให้ฟังน่ะครับ

ตอนเด็กๆ ผมไม่มีเงินแต่เห็นเพื่อนใส่กางเกงยีนส์ยี่ห้อ Lee ผมอยากใส่มากๆ ก็เลยไปแอบขโมยสอย บ้านที่รับจ้างซักผ้า แต่กลัวคนจำได้ เลยเอาไปย้อมให้เป็นสีดำ วันหนึ่งใส่กางเกงตัวนี้ มีเพื่อนพ่อมาทักแล้วบอกว่าเป็นกางเกงเขา ผมตกใจมาก ปากคอสั่น ช็อคกับการกระทำของตัวเองมาก...ผมเอากางเกงคืนเขาไป แล้วขอร้องเขาว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อผม ซึ่งเขาก็รับปาก จนบัดนี้พ่อผมได้เสียชีวิตไปนานแล้ว เขาก็ไม่เคยรู้ว่าผมเป็นคนขโมยกางเกงยีนส์ตัวนั้น
ตั้งแต่บัดนี้นเป้นต้นมา..มันทำให้ผมเกลียดการลักขโมยเป็นที่สุด

 ส่วนคนที่ผมขโมยกางเกงยีนส์..ผมนึกขอบคุณ และสำนึกในบุญคุณเขาทุกครั้งที่มีสัจจะกับเด็กตัวเล็กๆอย่างผม

ผมก็เคยนะตอนเป็นเด็กก็มีขโมยของบ้าง หนังกะติ๊กยิงกิ้งก่า.ปลา ยิงเล่นๆแต่มันตายจริงๆและก็เริ่มรู้สึกผิดมากขึ้น พอโตมาก็เลิกฆ่าสัตว์ทุกชนิดเพราะสำนึกผิดบาปต่อการกระทำนั้น.......(เอ! แต่ไม่นับรวมกะที่ปล่อยลูกๆทิ้งไปหลายร้อยล้านตัวนะ...อิ.อิ) ;D

ขี้แล้วลืมลาดส้วมครับ

รู้สึกผิดมากจริงๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อยากย้อนกลับไปขี้อีกครั้ง
คราวนี้จะลาดส้วมให้สะอาดเลย

 8)

ปัจจุบันผมก็ลืมราดส้วมเหมือนกัน...เอาเป็นลืมกดดีกว่าเพราะเป็นแบบชักโครกแล้ว
แต่ก่อนตอนเช้าก็เอาหนังสือเข้าไปอ่านประกอบการปลดทุข์   เดียวเอามือถือเข้าไปอ่านข่าวแทน..มันเลยเพลินจัด
ถ่ายเสร็จ เอาน้ำฉีดก้น แล้วลุกออกไปเลย แต่งตัวออกไปทำงาน สักพักเมียโทรมากรี๊ด..ด่าๆๆๆ หลังจากเข้าไปเห็นผลงานชิ้นโบว์ดำของผม

เพื่อนๆเยี่ยมมากเลยครับ ยิ่งอ่าน ยิ่งทำให้ผมสำนึกผิดครัับ ทำผิดมาเยอะมากกก แต่ทุกคนในครอบครัวก็ยังให้อภัยผม
เรื่องมันเศร้า อยากจะร้องไห้ครับ :'(

ชั่วที่สุดไม่เคยมีอ่ะครับ แต่ทำแล้วรู้สึกผิด ประจำ

คือ...เป้นคนรุปหล่อหน้าตาดี แถมรวยด้วย เลยทัาให้ผู้หญิงหลายคนมาหลงรัก แต่ก็ไม่ไปรักเขา รุ้สึกผิดมาจนทุกวันนี้เลยจ้า อ้าวไม่ใช่แล้ว  [ตกใจ] [ร้องไห้] [ฮ่าๆ]

ผมมีที่เสียใจและคิดวาบาปมากก็ว่าแม่ตัวเองครับ ผมคิดว่าไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงก็คือแม่เราไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขาแล้วมันก็ติดอยู่ในใจตลอดเลย

ขอบใจเพื่อนๆมากครับที่มาระบายความในใจในอดีตที่ผ่านมาทุกคนเลยครับ เชื่อว่ายังมีอีกมากมายเลยทีเดียวที่เราทำผิดแล้วไม่กล้าไม่เคยบอกใครเก็บใว้ในใจตั้งแต่เด็กๆมาระบายกันเลยครับ
*ผมยังมีอีกเรื่องนึงครับ ตอนเด็กผมเคยแอบดูพี่สาวเป็นลูกของป้าอาบน้ำในบ้านผมนี้ละครับเห็นหมดเลยเกือบจะชัก ตอปิโด มาขัดแล้ว
 แม่เข้ามาเห็นพอดี  แม่ถามทำอะไรนะ! ผมเดินหนีเลยครับ  อายจนถึงบัดนี้ ทุกวันนี้พี่สาวของผมคนนี้เป็นคนดีมากแม่ผมไม่สบายก็เข้ามาช่วยดูแลตลอด  ผมรู้สึกผิดจนถึงทุกวันนี้เลย   

กรรมที่ทำแล้วไม่รู้ตัวว่าบาปครับ แบบที่กระทู้บนๆๆ บอก ว่าจะบาปมากกว่า

ผมเลี้ยงปลาทองมาสักระยะนึง แล้วก็เห็นปลาคราฟ ก็อยากเลี้ยงบ้าง ก็เลยซื้อมาใส่รวมกัน มาอีกวัน ปลาคราฟมันกัด+กิน ลูกกะตา ปลาทองหลุด หายไป เลยครับ บางตัว เหลือข้างเดียว  ผมก็เอาไปปล่อยคลองน้ำเน่า ซึ่งก็ต้องตายหมดแน่ๆ ทั้ง คราฟ-ทอง แล้ว จากนั้นมา ผมก็ ฝันอย่างต่อเนื่องครับ ฝันว่าเดินไป เจอ โจทย์ จะเข้าไป ลุย ครับ แต่พอวิ่งเข้าไป ตาผมบอดขึ้นมาซะงั้น ก็คงโดนกระทืบตายล่ะครับ แล้วก็ ฝันต่างๆ นาๆ ที่เกี่ยวกับตาบอด อีกมากมาย ผมคิดว่ามันอาฆาตมากๆ เลย ต้เองทำบุญ อยู่หลายๆ ปี ครับ กว่าจะเลิกฝัน แบบนี้ คิดแล้วโหดมากครับ ผมยังทำเวรกรรม อีกมากมาย ซึ่งกรรมนั้นก็ตามทำร้ายผมมาเรื่อยๆแล้ว  T^T

เป็นกระทู้ที่ยอดเยี่ยมมากครับ