แต่งนิยายมาให้อ่านกัน อีโบลาไวรัสสยองโลก

จะมีไหม ที่สักวัน
จะไม่มีมนุษย์สักคนบนโลกใบนี้
เผ่าพันธุ์มนุษย์จะสูญพันธุ์เหมือนดังไดโนเสาร์
มันเริ่มที่ประเทศฝั่งแอฟริกาตะวันตก
แล้วกระจายลุกลามไปทั่วโลก
ฆ่าชีวิตผู้คนเป็นพันล้าน
เพราะวิกฤตไวรัสอีโบลา

ท้องฟ้าแดงฉานราวสีเลือด
มีกลุ่มควันพวยพุ่งออกมาจากฟากฟ้าอีกด้านหนึ่ง
แบรดลีย์ แง้มผ้าม่านมองดูทางหน้าต่าง
ก่อนจะหันกลับเข้ามา
ภายในบ้านตอนนี้เงียบ
เขาเห็นร่างของแฟนสาวบนเตียง ในสภาพเป็นศพแล้ว
ห่างออกไปมีร่างเด็กผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนโซฟา

แบลดลีย์เข้ามาอุ้มร่างลูกสาวของเขา
ชายหนุ่มจูบแก้มลูกสาว ใช้มือจับหน้าผากของเธอ
เขาพูดออกมาทั้งน้ำตา "อย่าเป็นอะไรนะลูก พ่อจะพาลูกไปหาหมอ"

ประตูห้องถูกผลักออกมา
แบลดลีย์อุ้มร่างลูกสาวเข้าไปในห้องครัว
เขาใช้เท้าเปิดตู้เย็น ค่อยๆย่อตัว หยิบซองและขวดยาหลายชนิดใส่กระเป๋า
เสร็จแล้วอุ้มลูกสาวไปไว้ในรถเก๋งตรงเบาะด้านหลัง
จากนั้นขับรถออกจากบ้าน ขึ้นถนนสายหลัก

บนถนนที่ไม่มีรถแล่นสวนสักคัน
สภาพรอบๆ ยังกับเมืองร้าง
ขับผ่านทุ่งนา ที่มีแต่ซากวัว นอนตายกลาดเกลื่อน
ไม่เพียงเท่านั้น มันมีทั้งหมา แมว ไก่ รวมทั้งคน กระจัดกระจายเต็มไปหมด

รถแก๋งแล่นผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
แบลดลีย์มองเห็นศพคนกองยังกับภูเขา ตายยังกับผักปลา
พุทโธ่ นี่หรือชีวิตมนุษย์
เมื่อรถแล่นผ่านหมู่บ้านแห่งนั้น ตรงทามสามแยก
ทันใดนั้น รถบรรทุกคันหนึ่งโผล่พรวดออกมา
แบลดลีย์ตกใจ เหยียบเบรก จนรถเสียหลักออกจากถนน ลงข้างทาง พุ่งชนพุ่มไม้
ส่วนรถบรรทุกคันนั้น พอโผล่ออกมาตรงทางแยก
มันก็เลยพุ่งไปชนกับป้ายข้างทาง และอัดกับเสาไฟฟ้าข้างทางทันที
พร้อมกับจอดขวางเต็มทางตรงสามแยกนั้น
ด้านในรถบรรทุก คนขับอัดพวงมาลัยตายตาที่

เมื่อแบลดลีย์ตั้งสติได้ ก็รีบเปิดประตูออกมาจากรถ
เขาพบว่ารถเก๋งไม่สามารถขับต่อไปได้อีกแล้ว เพราะว่าสภาพฝากระโปรงเปิด
ล้อรถติดกับกิ่งไม้ และเบี้ยวงอเหมือนยางแตก
เขารีบมาเปิดประตู แล้วอุ้มร่างลูกสาวขึ้นมาในอ้อมแขน
พร้อมกับกระเป๋าสะพายใบหนึ่ง

ตะวันลับขอบฟ้า ความมืดแผ่ปกคลุม
แบลดลีย์ออกเดินไปตามทาง ที่ไม่มีรถแล่นผ่านมาเลยสักคัน
เขาเดินแบกร่างลูกสาวไว้ด้านหลัง
เดินประมาณ 1 กิโลเมตร
จนมาพบบ้านหลังหนึ่ง
แบลดลีย์ตะโกนเรียก "มีใครไหมครับ ช่วยผมหน่อย"
แต่ไร้เสียงตอบ ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิต
ทันใดนั้น ประตูบ้านหลังนั้นก็เปิดพรวดออกมา
ปรากฎร่างหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนเล็งกระบอกปืนมาที่เขา
หญิงสาวคนนั้นสั่ง "หยุด อยู่ตรงนั้น"
แบลดลีย์ตกใจ รีบเอ่ยบอกว่า "อย่า อย่ายิงผม"
หญิงสาวยิงคำถามสวนกลับมา "คุณเป็นพวกติดเชื้อรึเปล่า"
แบลดลีย์รีบบอกไปว่า "ไม่ๆ ผมไม่ติดเชื้อ ช่วยลูกสาวผมที ได้โปรด"
หญิงสาวคนนั้น ฉายไฟส่องใส่หน้าแบลดลีย์ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ
แบลดลีย์รีบเปลี่ยนท่ามาอุ้มลูกสาวไว้ด้านหน้า
หญิงสาวคนนั้นว่า "ดูลูกคุณจะติดเชื้อ รีบไปจากที่นี่ซะ"
แบลดลีย์ขอร้อง "ช่วยลูกสาวผมเถอะครับ ผมขอยืมรถสักคน จะไปโรงพยาบาล"
หญิงสาวส่ายหน้า และเอ่ยว่า "คุณยังไม่รู้อีกหรือว่า ตอนเนี้ย ไม่มีโรงพยาบาลที่จะช่วยคนได้อีกแล้ว"
แบลดลีย์พูดขึ้น "ถ้านั้นคุณก็ช่วยยิงผมกับลูกให้ตายตรงนี้ที"
หญิงสาวถึงกับสะดุ้งกับคำพูดประโยคนั้นจากปากของชายหนุ่ม
มันทำให้เธอต้องหันกลับมา แล้วเอ่ยขึ้นว่า "ถ้านั้นก็ตามฉันเข้ามาในบ้าน"

ในบ้านหลังนั้น ที่มีแสงไฟสลัวๆ จากเล่มเทียนที่จุดปักอยู่ในถ้วยที่มีน้ำ
ร่างของเด็กหญิงวัย 6 ขวบนอนอยู่บนเตียง
แบลดลีย์ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้ลูกสาว
จากนั้น เคียร่า หญิงสาวคนนั้นก็เข้ามา พร้อมกับกล่องยาใบหนึ่ง
เธอบอกแบรดลีย์ "ฉันขอฉีดยาให้ลูกสาวคุณก่อน"
แบลดลีย์ขยับตัวออกมา เขาพูดว่า "มันจะช่วยลูกสาวผมได้หรือครับ"
เคียร่าเอ่ยว่า "ฉันเป็นหมอ ยาที่ฉีดเป็นเซรุ่มต้านไวรัสอีโบลา"
แบลดลีย์ไม่พูด ได้แต่มองตอนที่เคียร่าใช้เข็มแทงไปที่ข้อมือน้อยๆของลูกสาวเขา
เสร็จแล้วเคียร่าก็เก็บที่ฉีดยาใส่กล่อง ก่อนจะหันมาบอกแบลดลีย์ว่า "ไม่ต้องห่วง รอลูกสาวคุุณฟื้น"

แบลดลีย์กับเคียร่านั่งอยู่ที่โต๊ะโซฟา
แบลดลีย์เอ่ยว่า "ผมไม่อยากเชื่อ ไวรัสอีโบลามันจะร้ายกาจขนาดนี้"
เคียร่าพูดขึ้น "ตอนนี้มีผ้คนทั่วโลกล้มตายแล้วกว่าหันพันล้านคน"
แบลดลีย์เอ่ยและมองหน้าหญิงสาว "ผมขอบคุณที่ช่วยพวกเรา"
เคียร่าพูด "เซรุ่มที่ฉันฉีดให้ลูกสาวคุณ เป็นอันสุดท้ายที่ฉันได้มาจากศูนย์วิจัยไวรัส"
แบลดลีย์ถาม "ทำไมเขาถึงไม่รีบทำเซรุ่มกำจัดอีโบลาให้หมดไปจากโลก"
เคียร่าตอบ "เราไม่มีทางผลิตเซรุ่มได้มากพอขนาดนั้นหรอก มันเป็นไฟลามทุ่ง ทุกอย่างจบแล้ว"