นั่งในรถฝนตกหนัก
ที่ปัดน้ำฝนพายุเฮอริเคนเสียงดัง
ผมรักคุณ ไม่ได้ยินเสียงที่เขาพูด
ต้องเอาหูไปใกล้ที่ปากของเขา
รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกส่วนตัว
ทั้งที่ขับรถฝ่าสายฝนอยู่กลางถนน
อายุสิบสามเราพบกันครั้งแรก
อายุสิบสี่เริ่มมีใจให้เขา
มอบใจให้เขาตอนฉันอายุสิบห้า
อายุสิบหกเรามีจูบแรก
อายุสิบเจ็ดครั้งแรกที่เราตื่นเช้ามาด้วยกัน
กังวลใจเล็กน้อยฉันอายุยังไม่ถึงสิบแปด
ถ้าเขาเป็น Hero
เขาจะไม่ให้เรื่องเศร้ามาใกล้เรา
แม้ว่าเขาจะบ่นพึมพำอยู่อย่างนั้น
ถึงจะไม่เห็นด้วยกับเขา
แต่คงเหงาถ้าไม่ได้อยู่ใกล้เขา
O Angel ที่ไร้ปีก
เขาเป็น Angel ที่ไร้ปีก
เราเป็น Angel ที่บินไม่ได้
ทอดลูกเต๋า
เราเหมือนมีชีวิตอยู่ในความฝัน
เราหัวเราะกันตลอดเวลา
เมื่อเขาพูดว่า ผมรักคุณ
ด้วยน้ำเสียงที่แหบแบบนั้น
มันก็ดีเกินพอแล้วสำหรับเรา
ถ้าเขาเป็น Hero
เขาจะไม่ให้เรื่องเศร้ามาใกล้เรา
แม้ว่าเขาจะบ่นพึมพำอยู่อย่างนั้น
ถึงจะไม่เห็นด้วยกับเขา
แต่คงเหงาถ้าไม่ได้อยู่ใกล้เขา
O Angel ที่ไร้ปีก
เขาเป็น Angel ที่ไร้ปีก
เราเป็น Angel ที่บินไม่ได้
ผู้เขียน
