แปลไว้เมื่อคืนครับเพิ่งว่างเอามาลงบนเวป
ช่วงนี้โอชิผมทั้ง2คน น้องโมโมะ กับน้องโคฮารุสภาพจิตใจดูแล้วไม่สู้ดีทั้งคู่
บล็อคของน้องโคฮารุที่อัพเมื่อ 29/12/19 ก็ดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าไร
*********************************************************************
ว่าด้วยเรื่อง Plot ลวนลามบนรถไฟที่ตัวท๊อปๆทั้งหลายล้วนผ่านกันมาแล้ว ซึ่งหลายๆคนอาจจะคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องเหล่านี้ในชีวิตจริงแต่น้องโคฮารุ ซูซูกิ กลับเคยเจอมาในสมัยเด็ก แม้จะไม่รุนแรงถึงขนาดในหนังแต่อ่านแล้วพวกโรคจิตพวกนี้กล้าไม่น้อยในสังคมญี่ปุ่น
จาก Blog ของน้อง Koharu Suzuki ที่เขียนไว้เมื่อวันที่ 11/8/2018
http://himekoha.livedoor.blog/archives/2018-08-11.htmlซึ่งเล่าเรื่องสมัยอายุราวๆ 10-11ขวบแต่ต้องเจอประสบการณ์ถูกลวนลามบนรถไฟแล้ว และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ผมแปลมาให้อ่านกันครับ โดยแปลผ่าน Google translate เป็น Eng ก่อนและค่อยแปลมาเป็นไทยอีกที ซึ่งอ่านเข้าใจง่ายกว่าแปลเป็นไทยโดยตรง ดังนั้นเลยอาจมีบางส่วนผิดไปบ้างใครอ่าน ญี่ปุ่นออกทักท้วงได้ครับ
ช่วงแรกๆอาจจะไม่เกี่ยวกับการลวนลามแต่เกี่ยวกับชีวิตวัยเด็กของน้องเขาซึ่งดูแล้วน่าสงสารพอสมควร
*********************************************************************
ดิฉันถูกถูกลวนลามครั้งแรกตอนอยู่ ป.4
ตอนดิฉันเรียนอยู่ประมาณชั้น ป.4 ดิฉันตัดสินใจที่จะเข้าเรียนโรงเรียนกวดวิชาเพื่อที่จะได้มีโอกาสมากขึ้นในการสอบเข้าโรงเรียนมัธยม
การเรียนแค่ในโรงเรียนอย่างเดียวมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่ดิฉันจะสอบเข้าได้ วิชาเลขของดิฉันค่อนข้างอ่อนมาก แต่วิชาโปรดของดิฉันคือวิชาภาษา ดิฉันทำได้เยี่ยมเสมอมา และตอนนั้นดิฉันคิดว่าทำได้ดีกว่าคนอื่นๆในระดับฉันเดียวกัน(****ไม่น่าล่ะเขียนบล็อคแต่ละทียาวมากๆ****)
ตอนแรกคุณแม่เป็นคนไปส่งดิฉันในตอนที่ดิฉันตัดสินใจเข้าเรียนโรงเรียนกวดวิชา หลังจากเข้าเรียนได้ฉันสังเกตุเห็นทุกคนจ้องที่กระดานอย่างขมักเขม่น ฉันไม่ได้นึกว่าบรรยากาศมันจะแตกต่างกับที่โรงเรียนมากขนาดนี้ มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
ทันใดนั้น ดิฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที โจทย์คณิตได้ถูกแจกให้ทุกๆคน ทุกๆคนคลี่กระดาษและเตรียมปากกาในการทำข้อสอบ
อะไรกันเนี่ย!!!
ฉันชะงักไปชั่วขณะนึง ฉันอ่านตัวอักษรในโจทย์ พยายามที่จะแก้โจทย์เหล่านั้น แต่ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันไม่เข้าใจความหมายของคำถามเหล่านั้นเลย
ฉันไม่รู้แม้กระทั่งความหมายของคำในนั้น ฉันแทบจะหมดแรงที่จะพยายามอ่านโจทย์เหล่านั้น ฉันค่อยๆรู้สึกหนาว มือของดิฉันสั่น มันแตกต่างกับการเรียนในห้องอย่างสิ้นเชิงจริงๆ
ฉันคิดว่าหลังจากหมดเวลาฉันจะนำกระดาษไปคืนอาจารย์ ฉันไม่สามารถแก้โจทย์ได้เลยสักข้อ ฉันจินตนาการถึงเสียงแม่ฉันบ่นเบาๆ "เธอไม่รู้เรื่องเลยเหรอ" แม่ที่ฉันไม่เคยเห็นใบหน้าที่เป็นห่วงฉันและถามฉันว่ามีอะไรให้ช่วยรึเปล่าจ๊ะ ฉันจินตนาการเห็นแม่มองมาที่ฉันราวกับว่าฉันต้องมีปัญหาแน่ๆ แม่ที่ฉันมองฉันราวกับว่าฉันกำลังมีปัญหา และเริ่มเครียดขึ้นมาเล็กน้อย
ฉันรู้สึกเครียดขึ้นมาเพิ่มมากขึ้น รู้สึกร้อนใจ ฉันมองไปที่โจทย์เหล่านั้นอีกทีแต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจ
ตอนนั้นฉันสังเกตุว่าฉันเริ่มร้องไห้ และฉันร้องดังมากๆ(****น่าสงสาร****) ไม่มีใครเลยที่มองมาที่ฉันตอนที่ฉันร้องไห้ ทุกคนยังคงจ้องไปที่โจทย์เหล่านั้นและหาคำตอบกันต่อไป
ทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด ทั้งเรื่องที่ฉันชอบวิชาภาษาแต่ไม่รู้เรื่องคณิตย์เลย และเรื่องความคาดหวังของแม่
*********************************************************************
ตอนนี้มันเป็นเวลาเดิมที่ฉันกลับจากเรียนกวดวิชา เพราะฉันค่อนข้างจะมีปัญหาแล้วในการที่จะต้องสอบเข้า รถไฟที่กลับจากเรียนกวดวิชาเป็นรอบประมาณ 2 ทุ่ม(**ดึกมากเด็ก ป.4 นะนั่น**) สถานีห่างจากบ้านฉันประมาณ 2 สถานีใช้เวลาเดินทางประมาณ 5 นาที
ดิฉันจำได้อย่างแม่นยำ ครั้งแรกที่ฉันกลับจากไปเรียนโดยรถไฟ ผู้ชายข้างหลังดิฉัน ลูบก้นของดิฉัน
ทำไมกัน?
ดิฉันอยากที่จะขัดขืนแต่ร่างกายของฉันทำไม่ได้เพราะความกลัว.....
ดิฉันรู้สึกหนาวสั่น.....
ทำไมกัน ทำไมคุณถึงมาจับใครสักคนที่คุณไม่รู้จัก?
?
หัวของดิฉันขาวโพลนไปหมด ชายคนนั้นยังคงลูบก้นของดิฉันไปเรื่อยๆในระหว่าง5นาทีนั้น สุดท้ายก็ถึงที่หมายซึ่งในระหว่างนั้นดิฉันไม่กล้าขัดขืนเลย
ฉันรีบออกทางออกที่ใกล้ที่สุดในสถานีทันที ฉันวิ่งสุดกำลังเพื่อที่จะกลับบ้าน และเมื่อถึงบ้าน แน่นอนฉันไม่สามารถที่จะเล่าให้ที่บ้านฟังได้(**น่าสงสารมากๆ**)
ตอนนั้นดิฉันโดนแบบนี้อยู่หลายรอบเลย ดิฉันไม่มั่นใจว่าเป็นคนเดิมรึเปล่าหรือว่าเป็นคนอื่น แต่ฉันพยายามที่จะเปลี่ยนขบวนรถหรือเวลาแล้ว
วันนึงดิฉันลากสังขารตัวเองที่เหนื่อยมากจากโรงเรียนกวดวิชาเพื่อขึ้นมาที่รถไฟ และหลังจากนั้นไม่นานความรู้สึกนั้นอีกแล้วที่ก้นของดิฉัน
อีกแล้ว?
ตอนนั้นฉันแทบจะล้มลง หัวของฉันขาวโพลนไปหมด
นี่มันบทเรียนอะไรอีกสำหรับวันนี้
ชายคนนั้นค่อยๆลูบก้นดิฉันอย่างช้าๆ ฉันไม่ได้ขัดขืน ฉันรู้สึกถึงลมหายใจจากด้านหลัง
ชายคนนั้นกดลงไปที่เป้าของตัวเอง
ตอนนั้นฉันขี้เกียจคิดถึงข้อสอบที่จะต้องทำในวันพรุ่งนี้ ดิฉันคาดว่าแม่ต้องโมโหแน่ๆถ้าผลสอบไม่ได้เต็ม
ฉันถึงสถานีปลายทางและเดินออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดิฉันตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้านในทันที ประตูของรถไฟที่เต็มไปด้วยฝูงชนปิดลง
ทั้งบนรถไฟและในสถานีเต็มไปด้วยคนมากมาย และฉันไม่รู้เลยว่าใครกันที่เป็นคนจับก้นฉัน
แต่ดิฉันไม่สนใจเรื่องที่ดิฉันถูกลวนลามแม้แต่น้อย แต่ฉันกลับเริ่มสนใจแค่ว่าทำไมดิฉันถึงตกเป็นเป้าหมายของการลวนลามกัน
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...
จนถึงตอนนี้ฉันยังรู้สึกไม่ดีถ้าต้องไปขึ้นรถไฟที่คนเยอะๆในตอนกลางคืน ถ้าดิฉันไปดิฉันจะนึกถึงวันเหล่านั้นในสมัยเด็กๆ
เด็กคนนึงที่กำลังเหนื่อยและไม่มีความกล้าพอที่จะขัดขืน
ผู้เขียน
