รู้ึสึกดีมากๆครับกับกระทู้นี้ ไม่ใช่เรื่องอายในการสารภาพผิด เหมือนเป็นการทบทวนตัวเองว่าเราได้ทำอะไรลงไปบ้าง
และเตือนสติตัวเองว่าจะไม่ทำอีก
ที่ผมคิดว่าบาปที่สุดคงเป็น เถียงพ่อเถียงแม่ เคยด่าพ่อด่าแม่ด้วยครับ แต่ตอนนั้นตอนเด็ก ผมทำไปโดยไม่รู้ตัวจริงๆ
มันมาจากอารมณ์ล้วนๆ และผมมักจะรู้สึกผิดตลอด หลังจากที่ทำลงไป เพราะสิ่งที่เค้าว่าเค้าด่าเรา เค้าเป็นห่วงเราจริงๆ
ผมเคยคิดนะว่า ทำไมพ่อแม่ผมถึงไม่เหมือนพ่อแม่คนอื่น แม่ผมไม่มีไรหรอกครับ
แต่พ่อผม มัก ว่าผม ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ มันทำให้รู้สึกกดดันน่ะ หรือบางทีฟังคนอื่นมากกว่าผมที่เป็นลูก
ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจแล้วก็โกรธมากๆ แต่คงเป็นเพราะว่า ทะเลาะกันมามากเลยเข้าใจกันมากล่ะมั้งครับ ร้อนกับร้อนมีแต่พัง
ผมเลยใจเย็นๆแล้วพยายามพูดกับเค้า จนเดี๋ยวนี้เค้าเปลี่ยนไปเยอะ
สิ่งนึงที่อยากบอกครับ
พอเราโตขึ้นเราอายที่จะแสดงความรักต่อกัน การกอดพ่อแม่ หรือบอกรักพ่อแม่ ผมว่าไม่ใช่สิ่งที่น่าอายนะ
ผมอยากให้ทุกคนกอดท่าเถอะครับ บอกเค้าไปว่ารักเค้ามากแค่ไหน เท่านี้เค้าก็คงมีความสุขที่สุดแล้ว
ผมไม่อยากให้ทุกคนท่รู้สึกเสียดายหรือเาียใจทีหลัง ที่ตอนมีโอกาสแล้วแต่เรากลับไม่ได้ทำ
ตอนนี้ยังมีโอกาส อยากให้ทุกคนบอกรักกัน กอดกัน พูดคุยกันมากขึ้น และคุณจะรู้ว่า คุณมีความสุขมากแค่ไหน
ความสุขไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอกครับ มีอยู่ใกล้ๆเรานี่เอง
ผู้เขียน
